De Ipad, de steun en toeverlaat van onze jongste zoon met ASS, en onze onmisbare digitale oppas. Het apparaat dat me zowel de broodnodige rust als een gigantisch schuldgevoel bezorgt, want welke moeder laat haar kind nu zo vaak en zo lang op de Ipad, elke dag opnieuw? Hij lijkt wel een zombie af en toe. Straks wordt hij nog bijziend!

Maar zonder Ipad kan ons zoontje niet tot rust komen, verveelt hij zich, gaat hij klieren en komen er ruzies die zich nauwelijks laten sussen. Zonder Ipad kan ik geen boodschappen doen, niet koken, kan hij niet rustig aan tafel eten en kan dus niemand aan tafel rustig eten…

Dit onmisbare apparaat was een paar weken terug gevallen en het scherm zat vol met duizenden diepe barsten, maar hij deed het nog wel. Wekenlang hebben we zitten dubben, tot mijn man het waagde om er een nieuw scherm op te zetten. Maar bij het openmaken ging er een essentieel onderdeel stuk…en dat moest eerst besteld worden. Het ging minstens een week duren voor manlief weer een nieuwe poging kon inplannen.

Wat nu?

‘Niet repareren,’ zei de kinderpsycholoog.

‘Niet repareren?!’ piepte ik.

‘Dan wordt-ie vanzelf creatief,’ zei de kinderpsycholoog.

Vanzelf? Bij ons gaat er bijna niets vanzelf! Als een berg zag ik er tegenop om de komende week te vullen met het kalmeren en bezig houden van een totaal overprikkeld kind.

Het leven zonder Ipad

Ons zoontje kwam uit school. Op dat moment van de dag is hij vaak overprikkeld en kan dan zo rigide zijn dat hij in staat is om maar te blijven drammen om iets waarvan hij weet dat het niet kan, omdat hij gewend is dat het er normaal wel is. Ik zette me alvast schrap.

Maar zo ging het niet. In plaats daarvan hoorde ik hem hardop tegen zichzelf zeggen: ‘Ik kan niet op de Ipad, zoals ik gewend ben, want die is stuk.’ Hij schopt zijn schoenen uit in de hal en hing zijn jas op. Toen vroeg hij om een opdracht voor zijn programmeerset, die hij met kerst van ons heeft gekregen. Ik opperde dat hij het bijbehorende verkeerslichtje kon laten werken, maar dat vond hij veel te makkelijk, dus ging hij in werkoverleg met opa, die elektrotechnicus is. Vervolgens ging  hij druk aan de slag in zijn kamer.

Het was rustig in huis…

Even later kwam hij naar beneden, want hij had zin in chips. Maar zijn broer had de hele zak leeg gesnaaid. Het gedram begon direct: weg rust!

‘Dan ga je zelf maar een nieuwe zak chips kopen,’ gromde ik.

‘Dat is goed. Geef me maar geld,’ zei m’n zoontje.

Huh?

Verbaasd deed ik het nog ook, en voor ik wist, was hij weg, op z’n fiets.

Het was weer rustig in huis…

Even later was hij er weer, met de zak chips, en supertrots: ‘Dat was heel erg leuk, mam! Morgen wil ik wel met een echt boodschappenlijstje voor je gaan winkelen in de supermarkt!’

De rest van de week

De rest van de week heb ik een behulpzaam en nieuwsgierig jongetje aan hem gehad, dat zich soms verveelde, maar niet altijd. We hebben af en toe samen een potje schaken gedaan, hij heeft leren breien, ik bewaar de simpele boodschappen voortaan voor hem, en ik heb een keer een hondje geleend om met z’n allen buiten mee te wandelen en spelen.

Het was (relatief vaak) rustig in huis. En gezellig.

Nooit meer repareren die Ipad. 😉

‘Mensen die denken alles te weten, veroorzaken ruzies. Maar mensen die naar goede raad luisteren, zijn wijs.’ – Spreuken 13:10 (BB)

Bianca de Vrind is professioneel fluitist en moeder met autisme. Haar drie kinderen, in de leeftijd van 8, 11 en 13 jaar oud, hebben ook autisme. In haar blogs schrijft ze over ‘hoe je het ook kunt zien’ en geeft ze ons een inkijkje in haar gezin. Daarnaast is Bianca auteur van het boek ‘Aan mij zie je niets’ en van de blog www.zokunjetookzien.nl