Misschien lees je deze column op je telefoon of Ipad in het zonnetje. Ga dan even in gedachten mee terug in de tijd. Toen we tot ongeveer eind mei herfst hadden, de regen met bakken uit de hemel viel en waarschijnlijk ook jouw kinderen het binnenzitten méér dan zat waren. Juist, die sfeer…
‘JIJ BENT NOG ERGER DAN KIM JUNG UN!!!’ Jan en ik zitten aan de koffie en kijken elkaar aan. Een van de grote geneugten van het boerenleven is dat je bijna dagelijks om tien uur samen een bakkie kunt doen en met elkaar dingen rondom bedrijf en kinderen kunt doornemen. Deze momenten, daar kan voor ons geen vakantie tegenop. We bespreken van alles, maar de Noordkoreaanse dictator Kim Jung Un is niet iemand die langskomt in onze gesprekken. Bijzonder genoeg blijkt hij wel een thema in ons huis. De jongste is zojuist ontploft tegenover de middelste, die ook weet wie Kim Jung Un is, en op zijn beurt woest wordt. Het gegil is niet van de lucht. Lenna houdt niet van harde geluiden en zit heel zielig met haar handen voor haar oren onder de keukentafel. Ik zucht en kijk naar buiten. Het regent pijpenstelen. Het weekend én de regen zijn allebei nog lang niet voorbij…
Evenwicht
De dynamiek tussen broers en zussen… Als ouder zit je direct in de rol van rechercheur. Het is aan jou om uit te zoeken wie De Hoofdschuldige van het conflict is. Probleem is alleen: je bent er nooit bij wie welke ruzie begon, en degenen die er wél bij waren, zijn meestal niet erg betrouwbaar als bron.
Een kind met een ontwikkelingsachterstand, handicap of beperking in huis voegt daar nog een dimensie aan toe. Want wat kun je nu precies verwachten qua gedrag? En in hoeverre kun je een kind dus ‘afrekenen’ op zijn of haar gedrag als dat gedrag als ‘niet leuk’ wordt ervaren? Antwoord: geen idee. Misschien komt het erop neer dat we moedig voorwaarts struikelen in onze gezinnen, zoekend naar een evenwicht waarbij we enerzijds onze kinderen vragen een beetje geduld met hun bijzondere broer of zus te hebben en anderzijds diezelfde bijzondere broer/zus corrigeren. Zoiets?
Ravage
‘s Avonds mag ik weer aan de slag. De oudste heeft een prachtig huis gebouwd en wil me dat laten zien. In de huiskamer treffen we een enorme ravage aan. Van het bouwwerk is niets meer over. Zoon verschiet van kleur. ‘Soms word ik gek van die Downer!’ brult hij. Ik wil een hap lucht nemen en mijn mantra gaan afsteken. Dat Lenna een naam heeft, dat ze meer is dan ‘die Downer’, enz. Maar het lukt me (deze keer) om mijn mond te houden. Iedereen ziet dat hier een achtjarige tekeer is gegaan die nog wat stapjes te maken heeft in haar ontwikkeling. En je mag balen als voor de zoveelste keer je bouwwerk gesloopt is. ‘Ja, dat snap ik helemaal’ antwoord ik dus. Verbaasd kijkt zoon me aan. Hij had een correctie verwacht, geen bijval. Zoon zucht: ‘Maar ja, we kunnen haar ook niet missen.’ Weer geef ik hem gelijk. Samen halen we ‘de Downer’, die met frisse tegenzin gaat opruimen, met wat hulp van broer en moeder. De Downer zegt ‘sorry’ en geeft grote broer een knuffel. Ook team Noord-Korea heeft de strijdbijl begraven. En wat denk je? Als het bedtijd is, speelt de hele club gezellig samen. Schiet mij maar lek.
Carola woont samen met haar man en 5 kinderen op een boerderij. Haar een na jongste dochter heeft down. Voor Dit Koningskind schrijft Carola over haar leven.
Speciaal voor ouders met een zorgintensief kind organiseert Dit Koningskind in september en oktober een cursus ‘Opvoeden 3.0’ van Zorg voor Jongeren. Deze cursus biedt drie avonden vol waardevolle tips, herkenning en erkenning bij de dagelijkse dynamiek in een gezin met een zorgintensief kind. Voor meer informatie en om aan te melden: klik hier.