Een onzekere puber was ik. Van autisme hadden we nog nooit gehoord. Gepest werd ik vanwege mijn afwijkende gedrag. Toch wist ik een ding zeker: ik wou schrijver worden. Dat stond vast, al wist ik niet hoe dat vorm moest krijgen in mijn leven.
De conrector stelde een eenvoudige vraag tijdens het gesprek over de vervolgstudie na de middelbare school: ‘Wat wil je worden?’ Van mijn onzekerheid was niets te blijken. Ik twijfelde geen ogenblik en zei: ‘Schrijver’. Hij lachte er gelukkig niet om. Hij noemde het geen dwaas of onrealistisch plan van mij. Het enige wat hij zei was: ‘Ga dan maar journalistiek studeren, dan leer je tenminste een vak’.
Ik had een praktische en nuchtere Friese conrector. Hij zag in dat je van schrijver zijn niet zou kunnen leven. Dat ik waarschijnlijk nooit een boek uit zou brengen. En mocht het dan toch eenmaal gebeuren dan zou het meer aan uren werk kosten dan het ooit aan royalty’s kon opbrengen. Dat zou mijn conrector vast allemaal hebben gedacht. En als journalist kon ik voor mijn brood schrijven en wat ik er dan in mijn vrije tijd bijschreef was mooi meegenomen.
Misschien heb je zelf een zoon of dochter met autisme. Misschien valt die ook een beetje buiten de boot in het ‘normale’ dagelijkse leven. Maar wellicht is hij of zij wel ergens weg van, iets waar alle vrije tijd in wordt gestoken. Waar veel over wordt gepraat en je het enthousiasme van in de ogen ziet.
Denk dan niet dat het maar een fase is of een rare hobby. Maar kijk er eens serieus naar. Het kan ook iets zijn waar je kind later zijn of haar beroep van kan maken. Wat als je dochter straks haar eigen galerie met prachtig outsider kunst heeft? Dat ze dan schilderijen verkoopt omdat jij haar altijd hebt aangemoedigd? Dat ze niet op een plek op zolder zijn achtergebleven?
Wat als je zoon, die op speciaal onderwijs zit, altijd alleen maar met treinen en spoorwegboekjes bezig is? Noem je dat dan een rare fiep? Of ben jij de trotse vader wanneer hij jaren later een, misschien gesubsidieerde, baan bij de NS heeft?
Bij mij was het een conrector die me de goede kant op wees. Jij kunt ook als ouder je kind helpen de juiste richting op te gaan. Maar laten we er nooit zomaar aan voorbij gaan. Wie weet!
Alianna Dijkstra is auteur en tekstdichter. Voor Dit Koningskind schrijft ze over autisme en geloven. Alianna heeft zelf ook autisme.
