Bang voor het coronavirus zelf ben ik niet echt, of inmiddels niet meer. Wel voel ik me vaak ziek van angst bij de gedachte dat de dingen ik gewend ben te doen, op elk moment verboden kunnen worden of plotseling anders moeten. Niet weten waar je aan toe bent en beperkt worden in je vrijheid is natuurlijk voor niemand fijn. Maar als je autisme hebt, kan het extra hard aankomen, omdat de wereld dan vaak al verwarrend overweldigend genoeg is zonder coronagedoe.
Een van de dingen waar ik het meest bang voor ben is dat de kinderen alwéér niet naar school kunnen. Opgesloten zitten met drie kinderen met autisme die via de computer hun lessen moeten volgen. Alles online moeten doen met een huis vol heisa en niet kunnen opladen. Constant vechten tegen overprikkeling en me niet terug kunnen trekken…Ik beloofde mezelf wanhopig dat dit nooit meer zou gebeuren. Want ik geloof toch in God? En God weet alles. Dus ook dat ik het niet zou trekken.
En toch…
…hield ik ineens een positieve zelftest in mijn hand, van onze oudste zoon. Het voelde alsof het niet echt was. Ik voelde niets, dacht niets. Ik belde mijn man: ‘Hij is positief.’ Daarna belde ik school en ging ik te voet mijn jongste ophalen. Hij kreeg al zijn schoolspullen mee, in een witte plastic tas. Uiterlijk leek hij rustig, maar hij bleef maar vragen stellen:
‘Gaat mijn broer nu misschien dood?’ ‘Heb jij ook corona?’ ‘En krijg ik het nu ook?’
Ondertussen waren mijn man en dochter snel naar huis gekomen. Manlief ontfermde zich meteen over de kinderen en hun computers. Heel fijn, maar wat moest ik nu doen? Ik maakte een grote emmer met sop. De hele boel moest ontsmet, alles! Dan zou het tenminste snel voorbij zijn…
Maar al snel voelde ik me ook niet goed…
Twee streepjes op de test. Iedereen in huis deed meteen een paar stappen achteruit, alsof ik de verpersoonlijking van het virus zelf was. Toen ik even later in de voor mij ingerichte kamer op een matras zat, voelde ik hoe ik zweette en rilde tegelijk. Mijn hoofd deed zeer en ik voelde me ziek en slap. Waarom had ik dat niet eerder gemerkt? Wie had ik nu allemaal besmet? Er stroomden tranen over mijn gezicht, een vies gevoel.
Nog meer positief nieuws
Enkele dagen later testten ook de andere twee kinderen positief. Maar het maakte me eigenlijk al niet meer uit. Nu hoefden we tenminste ook niet meer bang voor elkaar te zijn. Alleen papa was nog over. Hij zat beneden en wij bleven allemaal boven. Papa was van de ontsmettingsdienst en de catering. En toen ik weer wat was opgeknapt, hielp ik de kinderen met school. Zo hielden we samen de boel draaiende, op afstand. En het wende nog ook; dat was het vreemde, of het griezelige misschien…
Quarantainemoeheid
De kinderen waren gelukkig maar kort ziek. Daarna liep het hele huis langzaam vol met verveling, korte lontjes, geschreeuw en tranen. Vooral onze jongste wilde niet meer achter de computer zitten, had nergens zin in, en veranderde meer en meer in de vleesgeworden versie van mijn eigen ergernis. Kon hij nu niet een klein beetje rekening houden met…Maar als ik zei dat hij moest ophouden, werd hij heel erg verdrietig…en ik ook. We waren allemaal quarantainemoe.
Het ging voorbij
En nu is papa weer naar zijn werk en de kinderen zijn weer alle drie naar school. Bijna alles waar ik bang voor was is gebeurd. En ik heb veel gepiekerd en gedacht: waarom? Maar het ging ook weer voorbij. En ik ben niet in paniek geraakt of emotioneel ingestort.
En toen snapte ik het ineens!
Ik hoef niet bang te zijn voor dingen waar ik geen controle over heb. Niet omdat ze niet zullen gebeuren, maar omdat God erbij is. En met Hem kan ik alles, ook al lijkt het niet zo. En als ik tóch weer bang word, dan is het niet erg. Want dan weet ik bij Wie ik moet zijn.
“Wie naar Mij luistert, zal veilig zijn. Hij hoeft geen angst te hebben voor het kwaad.” Spreuken 1:33
Bianca de Vrind is professioneel fluitist en moeder met autisme. Haar drie kinderen, in de leeftijd van 8, 11 en 13 jaar oud, hebben ook autisme. In haar blogs schrijft ze over ‘hoe je het ook kunt zien’ en geeft ze ons een inkijkje in haar gezin. Daarnaast is Bianca auteur van het boek ‘Aan mij zie je niets’ en van de blog www.zokunjetookzien.nl