Heb je 1 autist ontmoet dan heb je 1 autist ontmoet. Deze slogan snapte ik niet meteen. Wat een bijzondere logica: heb ik 1 tompoes gegeten dan heb ik 1 tompoes gegeten toch? Maar nee, wakker worden! Zoals je niet op basis van één ervaring (vul maar in) kan zeggen of je iets niet lust, wel weet of niet kan, geldt het ook hier: Heb je ooit iemand met autisme ontmoet dan kun je niet zeggen dat jij weet wat autisme is, hoe mensen met autisme denken of reageren, het was immers maar een enkele ontmoeting.
Zoveel mensen, zoveel verschillen, zoveel beperkingen, iedereen uniek met zijn of haar eigen(aardig)heden. Je daar in verdiepen is niet raar, noem het zelfs verstandig. Op die manier weet je ook beter hoe je kunt reageren of kunt helpen. Neem niet zomaar iets klakkeloos aan, van horen zeggen of van een eenmalige gebeurtenis.
Een lange intro voor dit voorval:
Utrecht, bus 3. Aangezien ik er als laatste sardientje bij gepropt ben, is het gesprek tussen de twee dames naast mij goed te verstaan. Mevrouw A. heeft het over een gebitsafwijking die in de familie veel voorkomt en maakt zich grote zorgen: “Het is niet te hopen dat mijn dochter het ook heeft.” Mevrouw B. hoopt dat van harte met haar mee, want “vrouwen moeten het ook altijd bezuren!”
Wat een bijzonder inzicht! En aangezien ik tot die doelgroep vrouwen behoor luister ik nu ongegeneerd en zeer geïnteresseerd verder. Mevrouw A. is toch ook wel met het manvolk begaan omdat die “zich moeten scheren!” Deze boodschap hakt er in. Maar, helaas voor de heren, het is volgens B. nog veel erger dan dat: “Mannen zijn meestal dyslectisch, autistisch én ze hebben een taalachterstand!”
Het is maar goed dat ik klem sta in de massa, je zou er werkelijk van achterover vallen. Waarvan? Van het feit dat ik niet wist dat mannen er zo aan toe zijn? Want het is nogal een rijtje wat er genoemd wordt. Nee, van verbazing dat dit hun beeld is van mannen in het algemeen en beperkingen en autisme in het bijzonder.
Nog maar net bekomen van deze openbaring door mijn medereiziger, volgt de finale: “Ja en dat kómt omdat ze zo langzaam zijn.”
Ineke van der Mijden – Strijker werkt op het secretariaat van Dit Koningskind. Woont op drie kwartier ‘langs het water’ lopen van kantoor en komt altijd thuis met mooie takken, bloemen of veertjes. Ineke ziet overal een verhaal in.