¿Buenas tardes, puedo preguntarte algo?
Ben ik de enige die blij wordt van andermans volle schuur, een kringloop? Van een oude fabriek? Vast niet. Zoals ik buiten uitkijk naar mooie takken of stenen, hoop ik in de categorie “we gooien het toch weg” of “wat moet je ermee” ook iets bijzonders tegen te komen. Ik loop, zeggen ze, altijd te struinen. Dat klinkt niet prettig, beetje smoezelig ook.
Dan komt het juiste woord voorbij: Je bent aan het jutten. Dat is het! Jutten ruikt naar zee en strand, klinkt naar schelpen en mooi verweerd hout. En ook dat staat op mijn verlanglijstje. Maar het is zo veel meer. Jutten naar al het bijzondere wat je onderweg tegenkomt, in opmerkelijke gesprekken, mooie woorden of malle situaties. Jutten dus. Overal. Altijd.
Zo ook tijdens onze vakantie in Spanje. We hangen de toerist uit in het prachtige dorpje Pals. Ik zit op een muurtje en kijk om me heen. Oude huizen, mooie keienpaden en heel veel groen. Het is niet druk en tussen al dat moois vallen me een paar mensen op. Een dame die een lege rolstoel duwt en een meisje dat er omheen dartelt. Voor wie is die rolstoel dan?
Ik speur verder en zie een schitterend tafereel: als een kopie van elkaar een vader en een zoon, de armen om elkaars schouder en om elkaars middel. Pa maakt blijkbaar een grapje want de zoon schiet in de lach. Hij is degene waar de rolstoel voor meegenomen wordt. Het is zo’n prachtig gezicht die twee. Ik weet niet goed waarom. Omdat het er gelijkwaardig uitziet? Vader en zoon samen op pad, maar als je goed kijkt (en dat heb ik maar gewoon gedaan) zie je de subtiele ondersteuning door de vader. De steun van zijn arm in de rug van zijn zoon, net iets meer, hij houdt hem overeind. Hun blik over en weer, die raakte mij als eerste en meeste. Liefdevol van beide kanten.
En de mensen om hen heen? Moeder die er achteraan loopt met de rolstoel. Geen simpele, lichte stoel, echt een die zo meteen hard nodig is. Dan de dochter. Een stuk jonger dan haar broer. Ze huppelt vrolijk van de een naar de ander. Ik zou graag een foto maken van dit gezin, er even mee praten. Gewoon eens weten hoe zij in het leven staan en ten opzichte van elkaar.
Dus spring ik van mijn uitkijkpost, haal het groepje in, lach vriendelijk en vraag in mijn beste Spaans…. Nee helaas, die vriendelijke lach lukt zeker, goedemiddag ook nog wel en dan is het gesprek wel afgelopen. Ik maak wel een foto, als herinnering aan dit voor mij bijzondere moment.
Ga jutten: kijk eens omlaag, kijk goed om je heen, er is zoveel moois te zien! Verwonder je over van alles. En vooral….. leer Spaans! 😊
Ineke van der Mijden – Strijker werkt op het secretariaat van Dit Koningskind. Woont op drie kwartier ‘langs het water’ lopen van kantoor en komt altijd thuis met mooie takken, bloemen of veertjes. Ineke ziet overal een verhaal in.