Dat oude stadjes bij ons favoriet zijn mag duidelijk wezen: die voelbare historie, soms de serene rust in smalle straatjes, dan weer de gezelligheid, het vakantiegevoel en ga maar door.
Maar tegenwoordig loop ik er in mijn eentje. Hans ziet een langere afstand niet meer zitten. Hij zelf wel maar zijn benen weigeren behoorlijk mee te werken. We beginnen vol zin en goede moed maar al snel is het: “Weet je, ga jij maar lekker het stadje in, dan blijf ik hier zitten.” Het “hier” heeft dan de vorm van een terras met koffie of het gezelschap van Estrella. Haar kom je echt op elk terras tegen. Ze is namelijk een Spaans biermerk.
En toch. “Ga jij maar het stadje in, neem de tijd.” Natuurlijk is het leuk om wat straatjes te ontdekken. Maar er spreekt nogal wat tegen. Allereerst: het was een plan voor twee, om samen te genieten. En, ook niet onbelangrijk, ik heb het richtingsgevoel van een krop sla en moet ontzettend opletten waar ik ben en vooral, vandaan kom. Dus: In m’n uppie en weten dat Hans zit te wachten geeft een vervelend gevoel. En dat geldt ook voor Hans. Denk ik.
Zielig schaaltje
Niks geen flaneren, het tempo in Girona wordt opgeschroefd. Ja leuk, ook leuk en dóór. Ik glip een winkeltje in. Keramiek ín Spanje komt niet altijd úit Spanje, dus het is wel opletten. De aangeboden waar is helaas mijn smaak niet, tot vanaf een tafel apart een mooi schaaltje mij roept. Simpel maar mooi. Terwijl het ingepakt wordt denk ik: een herinnering aan, aan wat? Aan Spanje óf aan mijn wandeling die stiekem niet zo leuk voelt? Het jaar daarop hetzelfde recept: in marstempo door Figueres. Nu spot ik in een etalage een frisgroene kom. Daar móet in het vervolg de komkommersalade in, kan niet anders. Met mijn pakje weer buiten meteen de gedachte: is dit nu een tweede “zielige schaaltje”?
Hebben we hier een thema? Of is het gewoon een legitieme reden om de schalenverzameling aan te vullen? En, wie is er zielig dan? Thuis maar eens over hebben. “Hans, wie is er het zieligst?” Volgens hem is dat niet aan de orde. Geen label, niet zielig, geen slachtoffers. De situatie is veranderd en daar maken we wat van, we zoeken elke keer naar wat haalbaar is. Ja, zo kun je het ook zien: Hans belandt gewoon eerder op het terras dan ik. Dat klinkt inderdaad veel prettiger.
Maar eh, die schaaltjes dan? Niet zielig, geen label, geen schááltjes meer? Vorig week zag ik in Utrecht een te gek roze vaasje. Maar nee serieus, we hebben meer dan genoeg vazen en schalen. Toch ging het exemplaar mee want: ik had heel hard in de tuin gewerkt. Oh o..
Hans vindt het geen vrolijke column. Nee dat heb je wel eens…
Ineke van der Mijden – Strijker werkt op het secretariaat van Dit Koningskind. Woont op drie kwartier ‘langs het water’ lopen van kantoor en komt altijd thuis met mooie takken, bloemen of veertjes. Ineke ziet overal een verhaal in.