Bianca Zegers (43) werd vaak gepest en uitgesloten op school. Ze probeerde zich aan te passen, maar dat kostte haar sloten energie. Ze geloofde, maar durfde niet te vertrouwen op God. Pas op haar veertigste viel het kwartje: autisme. Bianca heeft een boek geschreven over haar leven om anderen te helpen die hetzelfde meemaken. “Ik zie dit als mijn missie.”
Bianca is professioneel fluitiste en moeder van drie kinderen die ook autisme hebben. Midden in de tweede coronagolf heeft ze het zwaar. Door alle maatregelen verandert de dagelijkse structuur voortdurend. Zo zijn haar kinderen nu al om twee uur thuis van school en gaat het niet goed met haar jongste. Sinds ze de diagnose autisme kreeg, is ze gelukkig wel steeds beter in staat om overprikkeling bij zichzelf te voorkomen. “Dan zeg ik tegen mijn man: ‘Ik ga even naar boven en sluit me op in de slaapkamer.’ Alleen als ik niemand om me heen heb, kan ik bijtanken. Dat voelt egoïstisch om te doen, maar ik doe het wel.”
Aanpassen als meisje
Dat ze voor zichzelf zorgt, is iets van de laatste jaren. Toen ze opgroeide, wist ze niet hoe dat moest. Liep ze dag in dag uit op haar tenen. “Vooral in de omgang met anderen in een groep. Vaak ging het in het begin goed”, herinnert Bianca zich, “maar al gauw viel iedereen over me heen. Dan dacht ik wanhopig: oh nee toch. Waarom blijft me dit maar achtervolgen? Ik deed juist zo mijn best om niet op te vallen.”
Anders dan anderen
“Ik besefte al heel jong dat ik anders was. Als we op de kleuterschool vadertje en moedertje gingen spelen, zag ik bijvoorbeeld daar het nut niet van in. Ik vond de spullen die we in ons spel mochten gebruiken, veel interessanter. Dan ging ik in de wasmachine zitten. Kinderen vonden dat wel even leuk, maar daarna gingen ze zich aan mij ergeren. Ze vonden me raar, egocentrisch en drammerig. Ik werd later ook gepest, maar zei nooit wat. Dat hoor je vaker bij meisje met autisme. Jongens vertonen lastig gedrag, meisjes houden alles binnen. Het wordt bij hen niet zo snel opgemerkt.”
Veel losse eindjes
“Ik heb een leven achter de rug met veel losse eindjes”, erkent Bianca. “Een leven waarin heftige dingen gebeurden. Onbegrip thuis, misbruik door een oudere jongen, andere trauma’s. Ik was vooral in mijn studententijd zo bang om alleen te zijn. Ik had heftige paniekaanvallen, waarbij ik het gevoel had dat ik stikte. Ik was depressief en dacht soms dat ik gek werd. Pas toen ik meedeed met een uitwisselingprogramma met India kreeg ik wat meer zelfvertrouwen. Toen dacht ik ineens: dat is je toch maar gelukt.”
Dit slaat op mij
Op haar 23ste ontmoette ze haar huidige man tijdens een reis naar Kenia en kreeg drie kinderen met hem. Twee jongens en een meisje. “De oudste lijkt veel op mij. Ik had in het begin niet door dat hij anders was, want zijn gedrag leek mij normaal. Dat hij autisme zou hebben? Daar wilde ik niet aan. Pas op een oudercursus hoorde ik met hoeveel respect psychologen over autisme spraken. Op die avonden vertelde een psycholoog ook over autisme bij vrouwen. Ik herkende zoveel. Pas toen wist ik: dit slaat op mij. Dat ontdekken was een opluchting, tegelijkertijd besefte ik dat ik anders naar mijn verleden moest gaan kijken en veel rotzooi opruimen.”
Geloof en autisme
Bianca ontdekte dat dat laatste heel veel tijd kost. “Ik ben er nog steeds volop mee bezig. Het is een proces. Ik ging vooral in het begin veel lezen over autisme. Het mooie was wel, dat ik toen ontdekte dat ik nog iets miste: een christelijk boek over geloof en autisme. Je kunt zo worstelen met je geloof als je autisme hebt. Ik had zoveel vragen: waarom heeft U me zo gemaakt? Ben ik geen foutje? Ik vond het zo moeilijk te vertrouwen op God. Pas gaandeweg ontdekte ik dat God er altijd bij is geweest en dat hij op een eigen manier met mij communiceert. Als ik bijvoorbeeld voor mensen in de kerk bid, heb ik altijd woorden of beelden voor ze. Die komen echt van boven.”
Niet oordelen
Om anderen te helpen, schreef ze het boek dat ze zelf miste. Het kreeg de titel: ‘Aan mij zie je niets’. Haar boek kwam in september uit, net tussen de eerste en tweede coronagolf. Ze kon het gelukkig nog net live presenteren in een zaaltje in haar woonplaats, maar doet nu bijna alle PR online.
De titel is bewust gekozen. Er zit een boodschap in verpakt. “Mensen vellen zo snel een oordeel over je. Ik kreeg bakken kritiek. Dat ik drammerig was. Raar. Egocentrisch. Lui ook. Ik geloofde wat mensen over me zeiden en dat heeft me getekend. Het is zo belangrijk om te beseffen wat kritiek doet met mensen. Probeer dus niet te oordelen.”
Wat ze lezers met haar boek ook wil meegeven: “Wees niet bang voor psychologen, bang dat je een labeltje krijgt. Ik weet nu dat het goed is dat ik hulp heb gezocht. Daardoor kreeg ik handvatten voor het omgaan met mijn autisme. Dat gun ik iedereen.”
Bianca blogt over haar leven. Haar blogs zijn te lezen op de site www.zokunjetookzien.nl. Op deze site is ook informatie te vinden over haar boek ‘Aan mij zie je niets’.
Tekst: Mariëtte Woudenberg