Wij gaan op vakantie! Vier hele dagen. Het is nauwelijks te bevatten en nogal een onderneming. Onze laatste vakantie, een weekje kamperen, is alweer bijna drie jaar geleden. En zoals heel veel dingen een vaardigheid zijn, zo ook ‘op vakantie gaan’. Het beetje vaardigheid dat we hadden opgedaan, lijken we weer kwijtgeraakt te zijn. Overal liggen spullen en ik ben weer net te laat begonnen met pakken. We leggen Lenna uit dat we op vakantie gaan. Haar gezicht wordt één groot vraagteken: Vakantie? Geen idee!
Voor Lenna is vakantie een abstract fenomeen. Sowieso is het te lang geleden dat ze zich er iets bij kan voorstellen. Maar ze merkt aan haar broers en zussen dat het wat leuks moet zijn en herhaalt dus blij dat we op ‘fkansie’ gaan. Lenna is geen spelbreker, maar enig beeld ontbreekt. Ik help haar: ‘We gaan kleren in de tas doen, stukje met de auto, zwemmen…’ en dat is genoeg uitleg. ‘JA, semmen!’ glundert ze. Lekker concreet.
Opgepoetst
Al snel merk ik op dat dit eigenlijk voor ons hele gezin geldt, dat we niet zo’n helder beeld hebben bij vakantie. Het vooruitzicht is fantastisch en de jongste heeft voor de gelegenheid een aftelkalender gemaakt. De voorpret is heerlijk. Herinneringen aan vakanties – vakkundig opgepoetst in het geheugen – zijn ook vaak prachtig. Maar de hitte, muggen, slechter slapen, soms heimwee, de ongemakken, die vergeten we gemakshalve. Wij hebben gekampeerd in de kokendhete zomers van 2018 en 2019. Dat was heel leuk én afzien, toen er zelfs ‘s avonds geen verkoeling kwam. Maar dat laatste ben ik gemakshalve vergeten ;-).
Meeleven
Vakantie is het leven op z’n allermooist. Schijnt. Als wij in de zomer op het land werken en ons bij huis vermaken, stroomt onze tijdlijn vol bergen, stranden, blauwe zeeën en proostende mensen. Daaronder talloze likes en juichende comments. Meelevende, troostende berichten ontvangen we ook. Waarom? Omdat wij niet (lang) op vakantie kunnen. In de supermarkt kijkt iemand me verbijsterd aan als ik meld dat we ons hopen te vermaken op de Canarische Weilanden achter ons huis. Vakantie is voor ons niet altijd haalbaar. Dat is gewoon een feit. Het is niet zielig en geen reden tot treurnis.
Nee joh!
Met ons familie-uitstapje vieren we drie mooie jubilea ineen en hopen we mijn ouders een onvergetelijk cadeau te geven. Mijn zussen en ik en de kleinkinderen vier dagen onder hetzelfde dak is een unicum. Lenna vindt het wel gek, zo’n ander huis. Maar er is een zwembad! Na twee lange Coronawinters is dat extra leuk. Als ik ‘s avonds zeg dat ze gaat slapen, kijkt ze me stomverbaasd aan: ‘Nee, joh! Naar huis!’.
Ik krijg het een beetje warm. Wat als ze het echt niet doet? Nog een keer uitleggen: ‘Kijk Len, dit is nu jouw bedje. Zie je wat een mooi bed? Jaron komt gezellig naast jou slapen en morgen… gaan we wéér zwemmen!’ Grote broer en zwembad bieden (weer) uitkomst. Het worden vier fijne dagen waarin we zwemmen, lezen, wandelen, praten, midgetgolven, rommelen en níet werken.
Na vier dagen vindt Lenna het prima om te gaan. Vier dagen is namelijk een heuse vakantie, als je niets gewend bent. Naar oma, de hond, de kat, de koeien en je eigen bed: heerlijk. Want oost, west… precies. En onze herinneringen? Die nemen we mee en poetsen we op. Zo mooi als we kunnen!
Carola woont samen met haar man en 5 kinderen op een boerderij. Haar een na jongste dochter heeft down. Voor Dit Koningskind schrijft Carola over haar leven.