Spelbreker – Mirjam van der Vegt

‘Ik ben een spelbreker.’

Ze kijkt me moedeloos aan. ‘Vertel…’

‘Ik heb alleen maar nare verhalen te vertellen. Het gaat steeds slechter met mijn man en al jarenlang doet dat me pijn. ‘Hoe gaat het met je?’ vragen mensen dan. Zelfs die vraag doet pijn.’

Ze is een jonge vrouw en haar man heeft aan een auto-ongeluk zwaar hersenletsel overgehouden. We verkennen met elkaar waarom de vragen van mensen zo’n pijn doen en al gauw zijn er tranen. De behoeftes komen een voor een op tafel. Begrepen worden. Acceptatie, erbij willen horen. Nee, ze hoort er naar haar gevoel niet bij als ze niets leuks en opbeurends te vertellen heeft – en vroeger heeft ze geleerd dat optimisme de beste levenskunst is. Helaas beheerst ze die kunst al een tijdje niet meer.

‘Ik ben niet inspirerend. Ik ben vermoeiend.’

Dus duwt ze iedereen weg, inclusief zichzelf. Ze heeft ook al tijden niet meer gehuild. ‘Ik heb geen zin om zo’n huilebalk te zijn. Bovendien kan dit nog wel mijn hele leven duren. Ik kan toch niet mijn hele leven blijven huilen?’. Herken je dat? Dat je je eigen verhaal niet meer kunt aanhoren? De toon van je eigen muziek klinkt schril en klagelijk: je stopt je oren dicht. Als het leven een orkest is, dan sta jij liever op en verdwijnt achter de coulissen. Deze mooie jonge vrouw had besloten niet meer op het speelveld te komen… heel langzaam had ze zich in de afgelopen jaren teruggetrokken en daar zat ze nu in het donker en ze ging langzaam een beetje dood. Eerst was ze nog boos en cynisch geweest, maar nu werd ze langzaam onverschillig.

Welke kleur zou je jezelf willen geven?

‘Grijs. Donkergrijs. Maar het kan ook doorzichtig zijn.’

De toon die ze van binnen voelde, was die van een klagelijke viool. Zo eentje waar je zelf van gaat huilen en anderen ook. ‘Je hebt de viool in een koffer gestopt. Al jarenlang ben je niet meer gestemd, niet in het licht geweest. Nog even en je bent je eigen toon vergeten.’

‘Wat kan ik doen?’

‘Laten we de koffer eens voorzichtig openen en kijken wat voor exemplaar je in handen hebt, dat eerst. Het stof eraf – het licht erop.  Laten we ontdekken welke kleuren er allemaal bij jou horen. Zou je wat durven te gaan spelen? Jouw unieke toon? Pas als je gaat spelen, kunnen we heel voorzichtig stemmen en ontdekken wat jouw speelruimte is. Dan ga je leren wennen aan die klank en neem je jouw plaats in het orkest in. In een orkest bestaan geen spelbrekers – het kan zelfs zijn dat er een speciale partituur voor jou geschreven wordt.’

‘Zit de wereld op mijn toon te wachten?’

Ik kijk haar schuin aan. ‘Zou je nieuwsgierig zijn het te ontdekken?’. Ken je dat verhaal van de viool die zichzelf ontdekte? Ze ontdekte dat ze een paar gebroken snaren had en leerde weer spelen. Op een dag kwam God langs en Hij vroeg haar of Hij haar in handen mocht nemen. ‘Ik heb niet veel, maar wat ik heb, dat geef ik.’ zei de viool. Toen klonk er muziek die niemand ooit nog had gehoord. Een viool met gebreken, maar in de hand van de Kunstenaar kwamen alle verborgen klanken van deze viool tot leven.

Kom het speelveld op met jouw toon. Ik ben nieuwsgierig. Jij ook?

Mirjam van der Vegt is stiltetrainer, schrijfster en spreker. Voor meer informatie over haar werk of boeken bekijkt u de website.

Save the date! Op zaterdag 12 februari organiseert Dit Koningskind een themadag in samenwerking met Mirjam van der Vegt. Klik hier voor meer informatie of om je direct aan te melden.