Ik zie het nog zo voor me. Het witte en stijlvolle interieur waar een van onze kinderen te gast zou zijn. We stapten het huis binnen en ik kreeg een rolberoerte die ik net aan wist te verbergen voor de lieve gastvrouw. Moest een Ruiswijker híer een hele middag gaan spelen…? Op mijn oogbollen verschenen bonnetjes en verzekeringsclaims die de deur zouden binnen wapperen van ons oude, todderige keukentje.
Ergens had ik het kunnen weten, want het betreffende kind was al eens bij ons thuis geweest. Een brandschoon en beleefd kind. Hing z’n jas op, deed z’n schoenen uit bij de deur – niet eens nodig, want ze waren schoon – en sprak op bescheiden toon. Het was zo’n gezellige woensdagspeelmiddag geweest, met de keukentafel vol kinderen aan een boterham met knakworstjes. En een bak herrie, voornamelijk veroorzaakt door mijn kinderen. Eentje stootte een glas melk om, twee kregen er ruzie. Onze zoete gast zat al die heisa te bekijken en liet zich niet gek maken. Dat bleef de rest van de middag zo. Hoe kom je aan zo’n kind?!
Rustig!
Onze kinderen zijn leuk, lief, grappig, zorgzaam en… druk. Aan tafel kun je gewoon met elkaar praten, maar bij ons schreeuwen ze. Uit enthousiasme, om gehoord te worden, om een ander te overbluffen, om zeker te weten dat je gehoord wordt en uit gewoonte. Niemand is doof, behalve ik (inmiddels). Lenna heeft ondanks haar permanente snottebellen een goed gehoor en zit vaak met haar handen voor haar oren aan tafel. ‘RUSTIG NOU!’ brult ze dan, en dat helpt. Voor twee minuten.
Zitten
In de zomer zijn we veel buiten, maar in de winter is het wel eens afzien. Zitten is ook niet de sterkste kant van ons gezin en dat doe je veel in de decembermaand. We zien er elk jaar naar uit: leuke surprises met Sinterklaas, mooie kerstvieringen en heerlijk samen eten. Zoals in mooie tijdschriften: in alle rust en harmonie, terwijl iedereen mooi aangekleed gezellig aan tafel blijft zitten… of niet.
Verademing
Lenna manoeuvreert zorgvuldig tussen alle drukte door. Ooit was een feestdag iets dat ze moest zien te overleven. Zat ze het hele feest lang in de gang onder de trap met haar handen voor haar oren. Veinzen doet ze niet aan, dus ook niet aan gezelligheid veinzen. Teveel herrie: Lenna haakt af. Daarmee houdt ze haar broers en zussen een spiegel voor, al kan ze nu meer geluid aan en is ze beter in staat om voor zichzelf op te komen. Lenna heeft geen filter en is authentiek. Het maakt haar soms kwetsbaar, het maakt haar ook tot een verademing in een gesjeesde wereld waarin mensen meer zenden dan luisteren. Waarin veel zenden ‘assertief’ heet en een rustige binnenkant soms als problematisch wordt geduid.
Levendig
Over binnenkant gesproken, even terug naar dat witte interieur. Het bleek de rust weer te geven van de mensen die er wonen. Het spelen daar ging prima. Net als bij ons thuis, op een boerderij waar kinderen vies worden en in een huis dat niet smetteloos is. De vriendelijke moeder zei: ‘Sjors heeft bij jullie zó genoten van alle levendigheid!’ Hè? Buiten het zicht van iedereen moest ik erom gniffelen: levendigheid… Lief van Sjors z’n moeder. We houden ‘m vast. Bemoedigend voor iedereen met een levendig gezin! Laat de ideaalbeelden in de tijdschriften los en ga voor een authentieke decembermaand, waarin ruimte is voor stille willies én druktemakers. Alles is goed. Wij gaan voor een levendige en betekenisvolle decembermaand. Alvast fijne dagen, lieve mensen!
Carola woont samen met haar man en 5 kinderen op een boerderij. Haar een na jongste dochter heeft het syndroom van down. Voor Dit Koningskind schrijft Carola over haar dagelijkse leven.
