Geen knuffel krijgen van pappa en mamma. Niet naar de dagbesteding kunnen. Leven in een groep waar je veel onrust ervaart. Leonie Bouwman (35) kon er na weken quarantaine niet meer tegen. Normaal woont ze bij Abrona in Amersfoort, nu logeert ze tijdelijk bij haar ouders in Zoetermeer.
Leonie heeft autisme en kreeg door de coronamaatregelen zoveel stress te verduren, dat ze in overleg met haar ouders, de groepsleiding en haar orthopedagoog op 6 mei wegging uit haar woongroep. Abrona stond het bij hoge uitzondering toe. ‘Ik had zo’n moeite met alles’, vertelt Leonie, ‘Ineens mocht niemand me aanraken. De eerste twee weken kon ik dat nog wel verdragen, maar daarna ging het steeds slechter met me. Ik verlangde zo naar pappa, mamma en naar mijn opa. Ik werd steeds zenuwachtiger en zelfs met extra medicijnen ging het niet. Wat ook meespeelde, was dat ik heel onrustig werd van de groep. Voor mij is het streng navolgen van de coronaregels heel belangrijk. Toen ik merkte dat andere bewoners dat niet deden, kon ik daar niet tegen.’
Iets voor anderen betekenen
Wat ze bovendien miste was de dagbesteding. Leonie werkt op een creatieve afdeling en maakt onder andere kaarsen en bedrukt kleding. Van de ene op de ander dag stopte dat en moest ze – zoals ze zelf zegt – ‘thuis kleurplaten maken’. ‘Ik vond dat helemaal niks. Ik heb na overleg zelfs de dominee van mijn kerk gebeld of ik in plaats daarvan niet iets nuttigs kon doen en iets voor anderen mocht betekenen. Hij gaf me een lijstje met namen van mensen die wel een bemoediging konden gebruiken. Ik maakte acht pakketjes voor mensen uit de kerk. De een was net geopereerd, de ander miste haar pas overleden man.’
Waarom moet het zo gaan?
Soms vraagt Leonie zich wel waarom het zo moet gaan. Waarom het virus door zoveel dingen een streep zet. ‘Ik zit in de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt Vathorst. Een half jaar lang kon ik daar niet in de dienst zijn omdat het te druk voor me was. Vlak voor de coronamaatregelen wilde ik juist weer naar de kerk gaan. Ik vind het zo jammer dat dat nu niet kan.’
Logeren bij ouders
Sinds Leonie bij haar ouders logeert, voelt ze zich wel beter. Ze is rustiger en kon zelfs haar extra medicijnen afbouwen. Om haar dagelijkse ritme niet te verstoren, houdt ze zich aan de strakke dagplanning die ze gewend is bij Abrona. ‘Ik schrijf elke dag op wat ik ga doen. Dat voorkomt dat ik alles doe wat in mijn hoofd opkomt. Krijg ik te veel prikkels, dan word ik boos of verdrietig.’
Geen leuke winkelervaring
Soms gaat ze ook boodschappen doen, hoewel niet elke winkelervaring leuk is. ‘Ik ging een keer met mijn mandje de supermarkt in en dacht: ik ga recht op mijn doel af en pak gelijk wat ik nodig heb. Dan hoef ik maar heel kort in de winkel te zijn. Ik had alleen niet in de gaten dat er pijlen op de vloer stonden. Je moest in een bepaalde richting lopen. Een mevrouw werd heel boos op me en riep: “Ik snap niet dat ze mensen als jij alleen boodschappen laten doen.” Dat kwetste me zo enorm, want ik bedoelde het juist goed.’
Vertrouwen op God
Ze heeft in zulke en andere levenssituaties veel steun aan haar geloof. ‘Eerst dacht ik dat mensen zouden zeggen: “Corona is een straf van God. Hoe kun je nou geloven in zo’n God?” Ik was bang dat ik dan geen goed antwoord zou weten te geven. Maar gelukkig zeiden mensen dat niet. Ik ben dankbaar voor elke nieuwe dag en vertrouw op God. Ik ben niet bang om corona te krijgen of dood te gaan. Want ik weet dat er iets moois op me wacht als dit leven voorbij is.’
Terug naar Amersfoort
Wanneer ze teruggaat naar Amersfoort? ‘Geen idee. Dat zal waarschijnlijk pas zijn als ik weer naar de dagbesteding mag en zolang het voor pappa en mamma oké is.’
Tekst: Mariëtte Woudenberg