Het is best een ingewikkeld onderwerp: Willen we en hoe kunnen we als kerk verder in deze tijd en in deze buurt? Mooie toekomstplannen ook.
De ontdekkingstocht begint met rondetafelgesprekken en Jacques is aanwezig. Jacques is de vriend met een licht verstandelijke beperking en autisme. Hij is er en luistert. Vertelt blij te zijn met de kerk, met de kring en hoe de mensen met hem omgaan. Dat is heerlijk om te horen.
Na een gedegen rapport volgen er gemeenteavonden. Jacques zit ruim op tijd in de kerk. We krijgen een opdracht: Schrijf op wat je de kerk te bieden hebt of hoe je de kerk ziet. Iedereen ploetert met het vinden van een pen en vult met veel of weinig woorden het plakbriefje in. Na de presentatie mogen de aanwezigen enkele informatiepunten langs. Zo ook Jacques. Met zijn lengte torent hij overal bovenuit dus ik zie hem van tafel naar tafel gaan. Nog een “drankje na afloop” en iedereen gaat naar huis.
De donderdag daarop is Jacques bij ons. Hij zit duidelijk ergens mee. Vertelt dat hij het toch wel lastig vond. “Sommige dingen snapte ik, maar veel ook niet. Ik heb toch wat op het gele briefje gezet. Mijn tekst: Dat je als kerk samen moet zijn. Maar ja, ik weet het dus niet zo goed en ik begrijp het niet allemaal. Dat is wel lastig.” Ho Jacques, als er iemand is die het doorheeft dan ben jij dat. Dit is de kern en de kerk hoor! En zijn heus meer mensen die niets opschrijven. Of, zoals ik, wel noteren maar niet inleveren.
Ik pak de gekregen praatplaat er bij. Voor een praatplaat staat er best veel tekst op: over samen kerk zijn, de uitdagingen en onze verlangens. Uitdaging: we vinden het moeilijk om kwetsbaar te zijn en ruimte te geven aan twijfel, pijn, verdriet en gebrokenheid zowel bij onszelf als bij de ander. Ik lees voor: Het is een verlangen van deze kerk om oprecht en kwetsbaar (leren) samen te zijn en op elkaar betrokken te zijn. Niet weg te lopen en weg te kijken voor wat schuurt maar dat te doorleven en daarin Gods leiding te zoeken.
Jacques, hoor je dat? Kijk, daar zijn we als kerkmensen blijkbaar niet zo goed in. Dat wíllen we wel en moeten we dus leren. Maar wie deelt er in de Scipio App zijn wel en wee? Vraagt gebed omdat hij examen gaat doen. Deelt dat hij erg blij is dat hij een baan heeft. Dat er dingen moeilijk zijn. Wie reageert er altijd bij blijde gebeurtenissen en evenzo op verdrietige mededelingen? Dat ben jij Jacques! Je doet het ons voor. De al dan niet hoog opgeleiden, de meer dan goede praters nemen een voorbeeld aan jou.
Jacques is blij maar nog niet klaar! “Ik wil meer doen in de kerk. Ik verveel me naast mijn werkdagen maar daar wordt naar gekeken. Maar iets in de kerk doen wil ik erg graag. Koffie schenken of zo?” We zeggen niet dat wij dat wel voor hem gaan regelen, wel nee. Het appje is er al de volgende dag. Met onder andere deze zin: Ik zat van de week te denken, kunnen wij met de Opstandingskerk niet iets doen voor mensen met een verstandelijke beperking die ook naar de kerk willen komen. Dus niet: kunnen jullie wat voor mij doen maar wat kunnen wij, als kerk, voor elkaar en anderen betekenen. Chapeau Jacques. Samen kerk zijn.
Jacques wordt nog blijer: als assistent hulpkoster schenkt hij met plezier de koffie in.
Ineke van der Mijden – Strijker werkt op het secretariaat van Dit Koningskind. Woont op drie kwartier ‘langs het water’ lopen van kantoor en komt altijd thuis met mooie takken, bloemen of veertjes. Ineke ziet overal een verhaal in.