Rouw. Het zit vaak nog zo gevangen in én om het overlijden van een dierbare, dat we niet altijd weten en begrijpen dat we óók rouwen als we te maken krijgen met levend verlies; leven met (iemand met) een beperking of chronische aandoening. Wij niet en mensen om ons heen niet. En dat is lastig. Terwijl je levenslang verliezen te incasseren hebt, neemt je hoofd de regie en krijg je opkrikkers vanuit je omgeving, bij elke (grote) tegenvaller opnieuw. ‘Kop op’, ‘Je moet er even doorheen’, ‘Blijf positief denken’, ‘Laat het maar over je heen komen’, ‘Na verloop van tijd wen je er wel aan’.
Maar je hart doet pijn…
Levend verlies. Je zit in een situatie die je graag anders had gezien. Je voelt pijn of verdriet, maar blijft jezelf voor houden dat je moet kijken naar wat wel goed gaat. Je leven is (opnieuw) omgegooid en je ontkomt er niet aan mee te bewegen met die golven. Rouw is nodig om je leven opnieuw vorm en invulling te geven na elk groot verlies. Erken en herken je die rouw niet, dan loop je vast. Tussen wat je voelt en wat je doet. Hoofd versus hart. Een conflict in jezelf. Je hart zegt dat het pijn doet, je hoofd zegt dat je door moet gaan. Maar het verlies of de verandering is zo groot dat je niet ‘gewoon’ door kan gaan. Je hebt rouwarbeid te verrichten. Een nieuwe werkelijkheid te accepteren, pijn te doorvoelen, je aan te passen aan de nieuwe situatie en als het al lukt: de nieuwe werkelijkheid te omarmen. En jij niet alleen. Je hele gezin.
En de mensen die het zien of begrijpen zijn op één hand te tellen. ‘Je weet toch al heel lang dat die beperking in je leven is?!’. Maar juist achter de beperking gaan de verliezen schuil. Verliezen die niet erkent en herkent worden (als groot). Verliezen die wél vragen om een rouwproces. Verliezen die energie vreten. Maar ook verliezen waar we zelf niet altijd woorden voor hebben of waarbij onze woorden onze omgeving niet bereiken. Maar woorden zijn nodig. Woorden blijven nodig. Je verhaal kunnen vertellen én iemand hebben die naar je luistert.
Deze blog is de afsluiting van een serie over ‘levend verlies’. Leven met (een kind met) een beperking, maakt dat je in je leven voortdurend uitdagingen, aanpassingen en verlieservaringen hebt. Verliezen die veel energie vragen en waar moed voor nodig is. De continue zorg voor je kind, de continue afstemming met de zorg, de continue zoektocht naar begrip. Levend verlies. Verlies dat niet over gaat, wat gedurende het leven vaak juist meer wordt én waar rouw bij hoort. Rouw om dingen die er niet (meer) zijn en waar je wel op hoopte. De online gespreksavonden van Dit Koningskind lieten een aantal dingen duidelijk zien: rouw over levend verlies wordt niet altijd als zodanig erkent en herkend én mensen ervaren dat ze zelf de woorden niet hebben om te vertellen wat er écht in hun leven gebeurd.
Wil je doorpraten over levend verlies? Neem dan contact op met een van onze consulenten via deze link