Als Harm Asperger heeft en Lies hoog gevoelig is, hoe ziet hun leven er dan samen uit?
Als Harm Asperger heeft en Lies hoog gevoelig is, hoe ziet hun leven er dan samen uit?
Sinds we onze bungalow hebben verkocht wonen we in een huurappartement. Prima, maar om er regelmatig even uit te kunnen breken kochten we een mooi chalet op een park in een klein dorpje in Drenthe. In een dorp verderop is een supermarkt. Daar komen we voor de ‘ditjes en de datjes’. Om uitgebreid te winkelen rijden we naar Emmen (waar de koninklijke familie een fantastische feestdag heeft beleefd).
Voor ik verder ga, moet me iets van het hart. Ik heb een rijbewijs, maar heb een hekel aan rijden op onbekend terrein, en vooral op snelwegen. In de praktijk betekent dit dat Harm bijna automatisch achter het stuur stapt als we naar ons ‘buitenhuis’ gaan.
Nou zat me dit, als hoog gevoelige vrouw, al tijden niet lekker. Want hoe doen we dat als Harm bijvoorbeeld zijn arm breekt? Kan hij met een gegipste arm rijden? Alleen al die gedachte, zette me aan ’t denken. Ik heb m’n rijbewijs niet voor niets in de tas.
De afspraak staat dat ik voortaan naar ons chalet zal rijden. Toen we onze ruime Ford hadden volgestouwd, stapte Harm geheel tegen de afspraak in achter ’t stuur. Even keek hij verbaasd toen ik aan de bestuurderskant bleef staan, maar z’n lichtje sprong ineens op groen. Nadat ik de stoel zo’n 10 cm. omhoog had gekrikt, wilde ik wegrijden.
‘Ho’, hoorde ik naast mij. ‘Spiegels controleren.’ Oei, geen overbodige luxe!
Ik zette de auto in beweging en daar gingen we…Het ging goed, maar o, die angst om in te voegen op de snelweg. Het lukte, maar nu vond Harm het niet kunnen om met 80 km per uur achter een vrachtauto te blijven hangen. Met het klamme zweet in de handen en een hart dat op hol sloeg passeerde ik het bakbeest.
‘Nou’, zei Harm, dat ging toch prima?
‘Ja hoor Harm’, antwoordde ik, ‘maar heb je op m’n handen gelet? Man, ze verkrampten bijna.’
‘Ach, dat gaat mettertijd wel over, Lies. Trouwens, geef het gaspedaal maar een zetje, dan krijg je opnieuw een inhaalkans.’
Het liefst zou ik de eerstvolgende parkeerplaats oprijden, maar met een op hol geslagen hart reed ik verder. ‘Zie je wel’, zei Harm. ‘Je doet het prima. Gewoon doorgaan.’ Gewoon? Was het voor mij maar gewoon. De rit van nog geen drie kwartier heeft me gebroken. Toen de auto geparkeerd stond voor het chalet kwamen de tranen…
Met verbazing stond Harm naar me te kijken. Tranen? Waarom? Je hebt de rit voltooid en je zou blij moeten zijn. ‘Kom op, we halen de auto leeg, ruimen de boel op en schenken ons een feestelijk glas wijn in.’ Terwijl ik met trillende hand het glas pak, hoor ik Harm zeggen: ‘Morgen gaan we naar Emmen, dan mag je weer achter ’t stuur.’
Ik neem een slokje en denk: Emmen? Ik zie het voor me. Verschillende keren op snelwegen invoegen, een afrit met een soort kromme elleboog, massa’s rotondes en een plaats, waar ik ondanks het prachtige koninklijk bezoek, geografisch niets van snap.
Morgen! Als Harm buiten een sigaret opsteekt, vul ik m’n glas nog snel even bij…
Wordt vervolgd…
Lies Boven-Boonstra (74) is naast auteur van het boek ‘’Stil”, over het plotselinge verongelukken van hun volwassen zoon, schrijfster van de roman “Onbereikbaar dichtbij’. Dit boek schreef ze om te laten zien hoe ze vanuit haar hoog gevoeligheid de dynamiek van autisme binnen haar huwelijk met haar man ervaart. Bestel dit ruim driehonderd bladzijden tellend boek (op verzoek gesigneerd) bij liesboven@home.nl