Taal is heerlijk, als je je kunt uitdrukken. Taal is interessant, mooi en handig. Tenminste, als je handig bent met taal. En dat is de een veel meer dan de ander. Je ziet vaak al bij jonge kinderen wat hun sterkere kant is. Sommigen zijn een motorisch wonder en lopen voordat je er erg in hebt. Andere kinderen blijven lekker zitten, terwijl ze intussen hele verhalen ophangen. Tot die laatste categorie behoorde ikzelf, evenals kind drie hier te huize. Met 20 maanden herkende hij alle tractormerken aan hun motorgeluid, telde hij moeiteloos tot vijf en kletste de oren van je hoofd, maar lopen… ho maar. Met bijna 21 maanden was hij zover. Fijn, want mijn rug was daar inmiddels ook aan toe.
Achteruit
Zo’n vijf maanden voordat onze praatgrage meneer in de benen kwam, werd Lenna geboren. Vol verwondering keken we naar haar ontwikkeling. Want ook bij een kind met Down krijg je geen gebruiksaanwijzing of handleiding mee geleverd. Ultiem schattig was ze, maar meer nog dan bij onze eerste drie kinderen begonnen we aan een groot avontuur. De eerste anderhalf jaar van haar leven bracht ze wekenlang in het ziekenhuis door, verdeeld over diverse opnames. Al die keren betrof het luchtwegproblemen: tweemaal het RS-virus, een keer een flinke longontsteking en later een acute hoge-luchtweginfectie. En al die keren viel ons op: trammelant gooit een kind terug in zijn of haar ontwikkeling. In Lenna´s geval moest haar lijfje telkens alle zeilen bijzetten om te blijven ademhalen. Dan heb je simpelweg geen tijd om te leren rollen, zitten of brabbelen. En wat ze net kon, leek ze weer te zijn kwijtgeraakt nadat ze was opgeknapt.
Jengel
Die eerste anderhalf jaar schoot dus niet zo op qua motorische en/of taalontwikkeling. Vonden wij. Maar we hadden natuurlijk ook geen idee wat we konden verwachten. Een geweldige kinderfysiotherapeut hielp ons, en vooral Lenna, met tal van oefeningen, waardoor Lenna met twee jaar liep. Wat een moment was dat! We klapten alsof ze olympisch goud haalde! Haar taal ontwikkelde ook niet zo snel als bij de andere kinderen. Om aan een tafel vol herrie gehoord te worden en bij gebrek aan woordenschat ontwikkelde Len daarom een alternatief: een jengeltje waar wij bijna automatisch op reageerden. Dat was niet slim, want zonder dat we dat wilden, hielden we de jengel in stand. Het duurde een hele poos voordat we dit doorhadden en nog langer voordat we de jengel konden ombuigen naar een hulpvraag.
Waardering
Inmiddels zijn we jaren verder en Lenna’s gezondheid is de laatste jaren heel goed. Wij hebben, natuurlijk met vallen en opstaan, een paar dingen geleerd over het communiceren van en met onze Downschat. Weet je wat we zoal ontdekten? Dat het beschikken over beleefdheidsvormen deuren opent en daarmee extra belangrijk is voor een kind met een beperking of ontwikkelingsachterstand. Als je kind netjes groet, ‘alstublieft’, ‘dankjewel’ en ‘sorry’ kan zeggen, waarderen mensen dat en krijgt je kind waardering terug. Dat voelt prettig. Bovendien, als mensen ‘aardige taal’ aanreiken omdat je zelf beleefd bent, stimuleert dat om opnieuw iets te zeggen, ook als je nog geen volleerd spreker bent. En zo is bij ons thuis de grappige situatie ontstaan dat degene met een ‘beperking’, vaak de rest de loef afsteekt qua keurig, vriendelijk taalgebruik. Dat wilde ik even aan jullie doorgeven. Alstublieft. En graag gedaan.
Carola woont samen met haar man en 5 kinderen op een boerderij. Haar een na jongste dochter heeft down. Voor Dit Koningskind schrijft Carola over haar leven.
Speciaal voor ouders met een zorgintensief kind organiseert Dit Koningskind in september en oktober een cursus ‘Opvoeden 3.0’ van Zorg voor Jongeren. Deze cursus biedt drie avonden vol waardevolle tips, herkenning en erkenning bij de dagelijkse dynamiek in een gezin met een zorgintensief kind. Voor meer informatie en om aan te melden: klik hier.